գալիք ապրիլի 24-ի, հայոց եղեռնի մասին

հանեք-բացեք ձեր հոգիները, ձեր լացակումած թաշկինակները ես չգիտեմ էլ ինչ ասեմ ողբ էլի ողբ մի 191524 անգամ ողբ վայ մեր նախնիները վայ մեր հողերը հողերս գլխիդ թուրքեր քրդեր հայեր ուզբեկներ չեչեններ ապրիլի 24 այ տխմարացավ ինչ ապրիլի 24, ինչ 1915, էդ եղեռնը սկսվել ա 1895-ից մինիմում` մյախկը գավարյա: Նայում ենք մայրիԳ կինոնկարն ու մղկտում ու էդ մեր խայտառակությունն ա երբ երեք հրացանավոր թուրք ձիավոր տանում են ասենք մի հազարհինգարուր հոգի հայ ու դրանցից ոչ մեկը չի հելնում ասում` ձեր մայրիԳը, հելեք սրանց մորթենք` ջանդամ թե մի տաս հոգի էլ չենք մեռնի: Դաշնակների երիտ թևն էլ ջահեր ա վառում ու գիշերադեմին հասնում ծիծեռնակաբերդ, իսկ երբ 1915 թիվն էր նույն դաշնակները զենք չէին ուղարկում Էրգիր, որտև քաջ անդրանիկի հետ հագած էին, իսկ քաջ անդրանիկն էլ մայիսյան հերոսամարտերից ղարաքիլիսայի կռվի ժամանակ աբիժնիկավարի լռվել էր լոռիում` դաշնակների հետ հագած էր: Այ սենց ու ոչ միայն` քաքերից ա բաղկացած ազգիս տխուր անցյալը, ողբալի ներկան ու հետույքային ապագան... այ սենց կեղտոտ մտքեր ունեմ ես, այ սենց ու` չեմ ողբում ապրիլի 24-ին, այ տենց ու` չեմ ուզում որ էդ օրը տուֆտա հ1-ով մեսչյան դնեն...մի անգամ գնացի էդ օրը` ես չէի պատկերացնում որ սենց խոզ ենք` աջուձախ զիբիլանոց լավա կրակի մեջ չէին գցում շշեր ու մառոժնու թղթեր: Հեչ նկատել եք` էդ օրը "տոն" ա մեր համար, այսպես ասած` ընտանյակական պռազնիկ: Ընտանիքներով դուրս ենք գալիս, էրեխեքին մառոժնի, շակալադ ու կոլա ենք առնում, գնում դեպի ծիծեռնակաբերդ, կիլոյով ծաղիկ առնում, հետո էրեխեքից մեկը չիշիկ ա ուզում` հենց այգու մեջ անում ա, հետո քայլում ենք մտնում հուշահամալիր ծաղիկները դարսում,  հետո իջնում ստադիոն հետո գնում քյաբաբ ուտելու: Վափշե ես առաջարկում եմ էս ազգի անունը քյաբաբ դնել...