մութուցուրտ օրերի մասին

մենք մեծացանք հասակ առանք մութ ու ցուրտ տարիներին երբ բակում պախկվոցի էինք խաղում մեկ էլ հոպ` լույսերը տալիս էին ու խաղ-մաղ թողած վազում էինք տուն` տաքանալու չորանալու տելեվիզռ նայելու լողանալու մագ լսելու դաս անելու երբ քայլ էինք անում չմութ պաձյեզդով երբ չկային երբ կային երբ 91 թիվն էր օպերայում մեծ տորթ էին դրել ու մարդիկ անասունի նման վրա էին տվել երբ 92 թիվն էր լսում էինք հախվերդյանի երնեկ թե այս նոր տարին ու մղկտում երբ 93 թիվն էր ես 11 տարեկան էի երբ 94  թիվն էր ես յոթերորդ թե վեցերորդ դասարան էի թռանք եկանք երբ վեցերորդ դասարան էի սկսեցի ակնոց դնել կրել հագնել երբ ես մաքրում էի տանիքների խողովակները փոշուց ու կեղտից երբ մութն ու լուսը մի զիբիլ էին  երբ դասի ժամանակ ստվարաթղթից սարքած պեչենիներ էին բաժանում` դրանց անհամը մինչև հիմա հիշում եմ ու մի բաժակ կաթ`մինչև էսօր էլ կաթից զզվում եմ իմ սպիտակ աղավնիների տաք-տաք արյունը կաթ-կաթ հետք է տալիս քարանձավում ջուրը քամված դարեդար` մանեն անդադար թամանյանի արձանը երբ նա տեսավ երևի արևային մի քաղաք էս ինչ օրեր են խառնափշտիկ քաղաքս քանդում են ու բռնաբարում ես ինչ անեմ մենք ինչ անենք հետո մեծացա գնացի համալսարան ու լսեցի լավ էլի

լուսերը գնացել-տարել էին` գրեցի
17.03.2010