Ֆորշ,
Միքայել Պողոսյան, Ռուբեն Հախվերդյան - էս մարդիկ իրենց երգերում ու
ֆիլմերում մեռան Երևանը սիրելով, իրենց իսկական էրեվընցի ներկայացնելով և
այլն: ԲԱՅՑ երբ եկավ Երևանը սիրելու իսկական ժամանակը, օրինակ էն որ այգին
ուզում էին յառմռկա սարքեին, իրանք չկային, ուր էին ???? Փակ շուկան
փլեցին, մեկը չհելավ ասի` ես ձեր էսինչը: Ախր իրանք հենց էդ պահին պետք ա
խոսան է: Մենակ Արթուր Իսպիրյանն էր, որ ասեց ու շատ կոնկրետ: Էդքանից հետո
ում են պետք իրանց երգածներն ու նկարածները, օրինակ Միք. Պողոսյանի Երևան-բլյուզը, Երևան ջան-ը, Ֆորշի երևանյան երգերը, էլ չեմ ասում Հախվերդյանինը: Միգուցե իրանք էլ սենց են քաղաքը սիրում, չգիտեմ:
/էս գրածս չի ենթադրում, որ ես այլևս երբեք իրանց երգերը չեմ լսելու/:
Բայց կան մարդիկ, ովքեր բացի արվեստագետ, գրող, նկարիչ, հուշարձանագետ և այլն լինելը էսօրվա պալատական մտաՈՌականներին հակադիր ցուցաբերում են հստակ քաղաքացիական կեցվածք, չեն վախում ու հրապարակայնորեն ճպցնում են իրենց մտքերը ում ճակատին որ պետք ա: Հարգում եմ իրանց:
/էս գրածս չի ենթադրում, որ ես այլևս երբեք իրանց երգերը չեմ լսելու/:
Բայց կան մարդիկ, ովքեր բացի արվեստագետ, գրող, նկարիչ, հուշարձանագետ և այլն լինելը էսօրվա պալատական մտաՈՌականներին հակադիր ցուցաբերում են հստակ քաղաքացիական կեցվածք, չեն վախում ու հրապարակայնորեն ճպցնում են իրենց մտքերը ում ճակատին որ պետք ա: Հարգում եմ իրանց:
Արթուր Իսպիրյան /Մաշտոցի պուրակի ժամանակ հստակ ելույթ ունեցավ/
Վահրամ Մարտիրոսյան /բարգավաճ դառած կինոգետներին ասեց դուք երբեք լավ կինո չեք նկարի և այլ պայծառ մտքեր/
No comments:
Post a Comment