Մաս առաջնեկ
ռոք երաժշտությունը ծնվեց բրիտանական կղզիներում, բայց գալով նախապատմությանը պատմեմ թե ամերիկա մայրցամաքի ու եվրոպա կոչվածի հարաբերություններում ինչ տեղի ունեցավ. ամերիկայում ապրում էին տեղաբնիկ հնդկացիներ` կոմանչի, չերոկի, սուզուկի ( :-) ) և այլնք, հետո եկան ազատարար եվրոպացիք` իսպանացի պորտուգալացի, հետո` անգլիացի, հոլանդացի, ֆրանսիացի` խառնվեցին կիսատ մնացած հնդկացիքի հետ հետո բերին աֆրիկացի սևերին ու էսպես ձևավորվեց ազգն ամերիկյան: Հետո ազգերի էս խառնարանում ծնվեց երգի մի քանի տեսակ` սպիրիչուելզ, բլյուզ ևն, որոնք ըստ էության սևերինն են: Սրա հիման վրա ծնվեց էլվիսյան ռոք’ն’ռոլլը, որը ջրհեղեղի նման եկավ հասավ բրիտանիա, ալիք տվեց ու ծնվեցին բիթլերը, ռոլինգները, հետո` զեփփերը, փառփլները, ֆլոյդերը և այլնք: Սրանք բոլորն էլ խելահեղ համերգներ էին տալիս աշխարհի բոլոր ամերիկաներում ու թնդացնում էնտեղի ջահելներին ու համարժեք պատասխան տալիս էնտեղից “եկած” ռոք’ն’ռոլլի “ազդեցությանը”: Ինչ եմ ուզում ասեմ` խառն ա ամեն ինչ: Ռոք խմբում թմբկահարի դերը միշտ գերա ու թերագնահատվել ա, բայց մի ցայտուն օրինակ կա. զեփփերը նվագում էին, համերգներ էին տալիս` 4-5 ժամանոց` երևի ամենաերկարները տևողությամբ ռոքի պատմության մեջ, խմում էին գործից հետո և ընթացքում, ալբոմներ էին թողարկում իրար հետևից` ճագարների նման, հետո մի պայծառ օր գտան իրենց թմբկահարին մեռած` էնքան էր խմել որ խեղդվել էր ինքն իր ալկոհոլի մեջ: Ու տարօրինակ մի բան` ռոբերթ փլանթը` զեփփերի խարտյաշ “ձայնը”, որի դոշի մազերից, քիփ հագած ջինսից ու ձայնի խզզոցներից 70-ականների ռոքեր աղջիկներն ստանում էին օրգազմատրոն` գտնվելով իրենց կուռքի` ջինսի արանքում սեղմված առնանդամի բշտոցներից բավականին հեռու, ու ջիմմի փեյջը որի` “գիբսոնի” հետ “երկխոսությունները” տևում էին ժամեր էլ չեմ ասում 12-լարանի կիթառի իմպրովիզները, ու չգիտես ինչի նա լավագույն ռոք կիթառահարների դասակում ընդամենը իններորդն է (առաջինն իհարկե կիթառի “գնչուն” է` հենդրիքսը): Հա էս երկուսը որոշեցին, որ առանց իրենց կատաղի թմբկահարի`բոնեմի չէն շարունակի զեփփելինի գործունեությունը: Նայեք զեփփելինի համերգների բոնեմի սոլոներն ու ընդհանրապես` կհասկանաք … շարունակելի
23.04.2009 / 16:53
Մաս երկրորդ:
ռոք երաժշտությունը ծնվեց բրիտանական կղզիներում, բայց գալով նախապատմությանը պատմեմ թե ամերիկա մայրցամաքի ու եվրոպա կոչվածի հարաբերություններում ինչ տեղի ունեցավ. ամերիկայում ապրում էին տեղաբնիկ հնդկացիներ` կոմանչի, չերոկի, սուզուկի ( :-) ) և այլնք, հետո եկան ազատարար եվրոպացիք` իսպանացի պորտուգալացի, հետո` անգլիացի, հոլանդացի, ֆրանսիացի` խառնվեցին կիսատ մնացած հնդկացիքի հետ հետո բերին աֆրիկացի սևերին ու էսպես ձևավորվեց ազգն ամերիկյան: Հետո ազգերի էս խառնարանում ծնվեց երգի մի քանի տեսակ` սպիրիչուելզ, բլյուզ ևն, որոնք ըստ էության սևերինն են: Սրա հիման վրա ծնվեց էլվիսյան ռոք’ն’ռոլլը, որը ջրհեղեղի նման եկավ հասավ բրիտանիա, ալիք տվեց ու ծնվեցին բիթլերը, ռոլինգները, հետո` զեփփերը, փառփլները, ֆլոյդերը և այլնք: Սրանք բոլորն էլ խելահեղ համերգներ էին տալիս աշխարհի բոլոր ամերիկաներում ու թնդացնում էնտեղի ջահելներին ու համարժեք պատասխան տալիս էնտեղից “եկած” ռոք’ն’ռոլլի “ազդեցությանը”: Ինչ եմ ուզում ասեմ` խառն ա ամեն ինչ: Ռոք խմբում թմբկահարի դերը միշտ գերա ու թերագնահատվել ա, բայց մի ցայտուն օրինակ կա. զեփփերը նվագում էին, համերգներ էին տալիս` 4-5 ժամանոց` երևի ամենաերկարները տևողությամբ ռոքի պատմության մեջ, խմում էին գործից հետո և ընթացքում, ալբոմներ էին թողարկում իրար հետևից` ճագարների նման, հետո մի պայծառ օր գտան իրենց թմբկահարին մեռած` էնքան էր խմել որ խեղդվել էր ինքն իր ալկոհոլի մեջ: Ու տարօրինակ մի բան` ռոբերթ փլանթը` զեփփերի խարտյաշ “ձայնը”, որի դոշի մազերից, քիփ հագած ջինսից ու ձայնի խզզոցներից 70-ականների ռոքեր աղջիկներն ստանում էին օրգազմատրոն` գտնվելով իրենց կուռքի` ջինսի արանքում սեղմված առնանդամի բշտոցներից բավականին հեռու, ու ջիմմի փեյջը որի` “գիբսոնի” հետ “երկխոսությունները” տևում էին ժամեր էլ չեմ ասում 12-լարանի կիթառի իմպրովիզները, ու չգիտես ինչի նա լավագույն ռոք կիթառահարների դասակում ընդամենը իններորդն է (առաջինն իհարկե կիթառի “գնչուն” է` հենդրիքսը): Հա էս երկուսը որոշեցին, որ առանց իրենց կատաղի թմբկահարի`բոնեմի չէն շարունակի զեփփելինի գործունեությունը: Նայեք զեփփելինի համերգների բոնեմի սոլոներն ու ընդհանրապես` կհասկանաք … շարունակելի
23.04.2009 / 16:53
Մաս երկրորդ:
No comments:
Post a Comment