Թամանյանն ինչ լավ ու վատ բան է արել Երևանին` շատ է չարչրկվել: Լավերը գիտենք, վատից էլ հիմնականը նա է, որ լիքը հին շենքեր է քանդել /ասում են/ նոր հատակագծի իրացման ճանապարհին: Հիմա հրապարակի մասին: Նախ ասեմ, որ բազմաթիվ երևանցիներ հրապարակի լավագույն շենք համարում են պատկերասրահի զիկկուրատը /!!!!/: Ինչևէ, Թամանյանը սկսեց կառուցել կառավարական շենքը, որդին շարունակեց ու ավարտեց, հետո 50-ականներին հաջորդաբար կառուցվեցին կառավարական երկրորդ շենքը /Ս.Սաֆարյան, Վ. Արևշատյան, Ռ.Իսրայելյան/ պատմության թանգարանի սյունասրահը, կապի տունը և Արմենիա հյուրանոցը /բոլորը՝ Մ.Գրիգորյան ու Է. Սարապյան/: Իսկ 1970-ականներին չգիտես ինչի որոշվեց ավելացնել պատկերասրահի ահռելի ծավալը, որը լուծեց միանգամից երեք խնդիր՝ մեջտեղից կիսեց գլխավոր պողոտան /թունելներից մինչև Վարդան Մամիկոնյանի արձան/, իր չափերով ու բարձրությամբ ուղղակի ֆիզիկական ճնշման ենթարկեց հրապարակի առաջին և կարևորագույն՝ Կառավարական շենքը, և վերջապես փակեց Օպերայի և նույն Կառավարական տան մեջ ենթադրվելիք տեսողական ու հատակագծային կապը /որի հիմնական առանցքը հյուսիսային պողոտան պետք է լիներ/: So, ինչու Մարկ Գրիգորյանը, լինելով Թամանյանի երևի ամենատաղանդավոր աշակերտը, սենց վրեժ լուծեց իր ուսուցչից, չգիտեմ:
Հիմա անդրադառնանք Երևանի ներկայիս չարաբաստիկ փորձանք ամենայն հայոց ճարտարապետին: Էս մարդը անընդհատ հղվում ա Թամանյանին, նրա չիրականացրած գաղափարները կյանքի ա կոչում հերոսաբար ու դրանով իսկ խեղդում ա Թամանյանին, շահարկում ա նրա անունը՝ լավ իմանալով որ Թամանյանը երևանցիքի համար համարյա սուրբ անուն ա, ու նրա անվան տակ "շինում " ա Երևանի հատկապես կենտրոնը: Հենց մենակ էն, որ հյուս. պողոտայի շենքերը Օպերայից ֆիզիկապես բարձր են, դա հերիք ա:
So Թամանյանի "ժառանգներն" ու իրենց էդպիսին երևակայողները, չկարողանալով իրենց ուսուցչին "հաղթել" գաղափարապես ու ճարտարապետության մեջ, դա արեցին ավելի մեծ ու ծանր շենքեր սարքելով, Թամանյանի շենքերը՝ այսինքն հենց իրեն Թամանյանին ֆիզիկապես ճնշելով:
Էս մտքերս ծնվեցին երեկ ու առաջին օրը Թամանյանի թանգարանում Լևոն Աբրահամյանի դասախոսությունները լսելիս: Մտածեցի կիսվեմ հետներդ:
Հա, նա խորհուրդ էր տալիս կարդալ այ էս գիրքը
Паперный В. Культура Два
Հիմա անդրադառնանք Երևանի ներկայիս չարաբաստիկ փորձանք ամենայն հայոց ճարտարապետին: Էս մարդը անընդհատ հղվում ա Թամանյանին, նրա չիրականացրած գաղափարները կյանքի ա կոչում հերոսաբար ու դրանով իսկ խեղդում ա Թամանյանին, շահարկում ա նրա անունը՝ լավ իմանալով որ Թամանյանը երևանցիքի համար համարյա սուրբ անուն ա, ու նրա անվան տակ "շինում " ա Երևանի հատկապես կենտրոնը: Հենց մենակ էն, որ հյուս. պողոտայի շենքերը Օպերայից ֆիզիկապես բարձր են, դա հերիք ա:
So Թամանյանի "ժառանգներն" ու իրենց էդպիսին երևակայողները, չկարողանալով իրենց ուսուցչին "հաղթել" գաղափարապես ու ճարտարապետության մեջ, դա արեցին ավելի մեծ ու ծանր շենքեր սարքելով, Թամանյանի շենքերը՝ այսինքն հենց իրեն Թամանյանին ֆիզիկապես ճնշելով:
Էս մտքերս ծնվեցին երեկ ու առաջին օրը Թամանյանի թանգարանում Լևոն Աբրահամյանի դասախոսությունները լսելիս: Մտածեցի կիսվեմ հետներդ:
Հա, նա խորհուրդ էր տալիս կարդալ այ էս գիրքը
Паперный В. Культура Два
No comments:
Post a Comment