Մի քանի օր առաջ գնացել էինք Ռաֆոյի մեծ տղու տուն: Տխուր էր ու ցուրտ: Նայում էինք նրա արխիվը՝ գծագրեր, ալբոմներ, նախագծեր, էսքիզներ, սեղանը, խեցեղեն անոթները /Ռաֆոյի դուստր Հասմիկ Իսրայելյանը հնագետ էր/: Փորձում էինք հասկանալ թե ինչ չափի գործ է մեզ սպասվում արխիվագրման հետ կապված: Հետո զրուցում էինք. Ռաֆոյի հարսը պատմում էր էն նախանձի մասին, որ եղել ա ճարտարապետների կողմից Ռաֆոյի հանդեպ: Պատմում էր, թե ոնց նրա աճյունը յոթ օր հողին չեն հանձնել, հետո տարել են քաղաքային պանթեոն, Կոմիտասի անվան պանթեոն տանելու փոխարեն /կուսակցական չլինելու պատճառով չեն թաղել հայոց մեծերի կողքին/: Թե ոնց չի կարողացել երկրից դուրս գա՝ էլի անկուսակցական լինելու պատճառով: Տխուր էր:
No comments:
Post a Comment