Ես ու պուծինը միասին
Մոտեցանք մաքսասայուզին
Եվ գիշերը՝ ժամը երկուսին
Ողբացինք այս երգը այն մասին,
Թե ինչու են գառլախները
Եվ բոզերը ընկերներ,
Որովհետև նրանք գիշերը
Սիրում են լուսնոտ երգեր:
Որ մեր կյանքն աղավաղում են
Ցերեկներն անիրական,
Գիշերները մենք գտնում ենք
Մեր դեմքերը իսկական:
Մո՛ւթ ամպեր, մի՛ փակեք լուսնի դեմքը,
Թո՛ւյլ տվեք բազառը ավարտել,
Ես, պուծինն, այն բոզն ու ջրափոսը
Շա՜տ վաղուց իրար չենք հագցրել:
Շունը, որ կանգնած էր իմ կողքին,
Դունչը մոտեցրեց ջրափոսին,
Նա այնտեղ տեսավ կլոր լուսնին
Եվ ասաց դատարկ այդ ափսեին:
Որ իր հայրը ցեղական էր,
Մայրն՝ անհայտ ցեղի մի շուն,
Նրանց կապն օրինական չէր,
Ու ծնվեց մի անասուն:
Որ անվերջ այս գզվռտոցը
Հանուն մի կտոր գազի
Ոռ տալու միակ միջոցն է,
Որ կյանքից չուտես քացի:
Կյանքը մեր կեղտոտ կուսակցությունն է,
Ուր լուսնի դատարկ ափսեն է շողշողում,
Կան մարդիկ, որոնք այնտեղ թքում են,
Իսկ ոմանք պուծին են ոռոնում:
Եվ հանկարծ, ջրափոսից սառած,
Դուրս լողաց խեռժիկը սփրթնած,
Նա մեզ մոտեցրեց իր դեմքը թաց
Եվ ահա՛ թե ինչ նա մրմնջաց:
Որ ոռ տալը շատ ցավոտ է՝
Բոլորից թաքուն պահած,
Որ գիշերը մենք ոռնում ենք՝
Աշխարհի դեմ դառնացած:
Ու մի պահ մեր դեմ բացում է
Դրախտի դռներն Պուծին,
Բոզերին նա կերակրում է
Ու փակում վերքերը բաց:
Իսկ այնտեղ բոլոր շները կուշտ են,
Բոզերը չունեն գինի ու հաց,
Եվ երգերն այնտեղ ոչ թե ոռնում են,
Այլ երգվում են մինչև լուսաբաց:
Ու պոկում են շղթաները
Պուծիններն ու շները կատաղած,
Գիշերվա մեջ համբարձվում է
Նրանց երգն աղոթք դարձած:
Ու թռչում են խեռժիկները
Շների հետ խենթացած,
Այնտեղ, ուր արդեն բացել է
Եվրասիայի դռներն Աստված:
No comments:
Post a Comment