Երեկչէառաջիօրը սիրահարների այգում երկու կարճամետրաժ դիտեցինք: Առաջինը "դաշնամուր լարող"-ն էր: Էս ֆիլմից հետո այգու անվտանգության աշխատակիցը սկսեց հավաքել տեխնիկան, ասեցինք՝ բա երկրորդ ֆիլմը????: Ասեց՝ էս մի դիսկն ա, ինձ ուրիշ դիսկ չեն տվել: Մի 15 րոպեից հայտնվեց երկրորդը: Արժեր սպասել, Լևոն Մինասյանի "դաշնամուր"-ն էր: Վերջինս էն ֆիլմերից ա, որ ընդամենը 26 րոպե տևողություն ունի, բայց հազար հատ լիամետրաժ արժի: Բրավո: Միայն մի բան՝ ֆիլմն ընդգծված Գյումրվա էր՝ հումորով, ժաժքի հետևանքներով ու իհարկե՝ երևանցիքի հասցեին կծու խոսքերով: Տենաս կգա մի օր, երբ էդ քաղաքի մեջից դուրս կգա մայրաքաղաքի հանդեպ հակակրանքը: (Իմ խորին համոզմամբ դա գալիս ա նրանից, որ Ալեքսանդրապոլը մի ժամանակ եղել ա մայրաքաղաք, հետո Երևանն ա դառել: Ես դա կոչում եմ մայրաքաղաքամարզային չուզողություն կամ ետմայրաքաղաքային դառնակարոտ):
Դե իսկ երեկ երեկոյան նույն այգում դիտեցի կյանքիս տեսած դանդաղագույն, տխմարագույն, անիմաստ, 120 րոպեանոց ֆիլմը (անվանումը չեմ տալիս):
Դե իսկ երեկ երեկոյան նույն այգում դիտեցի կյանքիս տեսած դանդաղագույն, տխմարագույն, անիմաստ, 120 րոպեանոց ֆիլմը (անվանումը չեմ տալիս):
No comments:
Post a Comment